یا بقیة الله ادرکنی

▪️رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند:

▫️وای به حال بچه‎های آخرالزمان از طرف پدرهایشان (اولیائشان).

▪️پرسیدند: یا رسول‎الله از پدرهای مشرک؟

▫️فرمود: نه! از پدرهای مؤمن که واجبات را به فرزندان خود تعلیم نمی‎دهند و هر گاه دیگری بخواهد به ایشان تعلیم دهد مانع می‎شوند و خشنودند که فرزندانشان از مال دنیا چیزی به دست آورند (ولی به دین اولادشان اهمیت نمی‎دهند) من از این پدرها بیزارم، آن‎ها هم از من بیزارند!
📚جامع الأخبار،ص106

 
مؤمنین و مؤمنات در هر نقطه‌ای از جهان اسلام آمران به معروف‌اند.
۱۳۹۴/۰۱/۰۱

نامش حسن و معروف به آیت الله علامه حلّی است. در شهر حِلّه به دنیا آمد و تحصیلاتش را در زادگاهش آغاز کرد. حسن در کودکی چنان درس های خود را فرا گرفت و پیشرفت کرد که از طرف پدر و خویشان به جمال الدین لقب یافت؛ یعنی زینت و زیبایی دین .

هنوز 28 سال از سن حسن نگذشته بود که به سبب پیشرفت های بی نظیر علمی پس از رحلت محقق حلی، از سوی علما و بزرگان به عنوان مرجع تقلید معرفی شد. علامه حلّی در زمان حکومت اولجایتو مغول به ایران مسافرت کرد و شاه مغول پس از ملاقات با اومسلمان شد و نام خدابنده را برای خود برگزید . علامه حلی پس از سال ها خدمات علمی و دینی، سرانجام در محرم سال 726 قمری دار فانی را وداع گفت و در جوار حرم امام علی علیه السلام آرام گرفت .
شب جمعه است. دلت باز هوای کربلا کرده است. کارهای روزانه امان نمی دهند. دیر وقت است. دیر کرده ای. از حِلّه تا کربلا راه کمی نیست. با این حال نمی توانی نروی. غسل زیارت و جمعه می کنی، عصایت را برمی داری و با آذوقة کمی به راه می افتی. از کوچه پس کوچه های حلّه می گذری. خورشید، نور خود را از لب بام های گلی حله برچیده است. بر می گردی و نگاهی به آسمان می کنی. رنگ غروب، همة آسمان را فرا گرفته است. دانه های تسبیح لای انگشتانت می چرخند. عطر الله اکبر در راه خلوتی که به سوی کربلا در پیش گرفته ای همراهی ات می کند.

مدتی که می روی صدای اذان از مساجد شهر به گوش می رسد. چقدر آسوده ای شیخ! عبایت را پهن می کنی. رو به سوی قبله می کنی و به نماز می ایستی. دل بی قرارت هوای کعبة دل ها را دارد. به عشق حسین علیه السلام اشک می ریزی و می گویی: «این عشقی است که هرگز خاموش نخواهد شد!»                            
 به مولا سلام می دهی و دوباره راه می افتی. هوا تاریک می شود. بوی شط از دورترها به مشام می رسد. قدم تند می کنی. تپه ها و دره های مخوفی در راه است. لحظه ای هول بَرَت می دارد. احساس ترس می کنی، اما با ذکر یا حسین آرام می گیری. دلت قرص می شود که با مدد اباعبدالله هیچ خطری تو را تهدید نخواهد کرد. اولین تپه را بالا می روی، بالای تپه که می رسی صدایی به گوشَت می خورد. چه صدای دل انگیزیست. صدای مناجات؛ صدای قرآن و دعایی که دلت را به تپش می اندازد. تعجب می کنی: «خدایا این کیست در این سرزمین به نیایش ایستاده است؟ »                                                
برایت مایة شگفتی است. سال هاست این راه را می روی و می آیی. هیچ وقت چنین صحنه ای را ندیده ای. به سوی صداراه کج می کنی. نسیم خنکی می وزد بوی خوشی مشامت را می نوازد .بوی تسبیح و نماز. بویی که همیشه در حرم مقدس به مشامت خورده است. با اشتیاق قدم تند می کنی . مردی ایستاده. با قامتی بلند و دوست داشتنی؛ با عبا و دشداشه ای سفید. دلت می لرزد. آرزو می کنی کاش تا کربلا همراهی ات کند. کنارش می نشینی و منتظر می مانی تا نماز و عبادتش به پایان برسد .

نمازش تمام می شود. چهرة نورانی و دوست داشتنی سید تو را گرفته است. سلام می کنی و احوالش را می پرسی. با گشاده رویی پاسخت می دهد. خیلی زود با هم صمیمی می شوید. کمی از دوری و سختی راه حرف می زنید، سپس بلند می شوید و راه می افتید. شانه به شانة هم. آرام و بی دغدغه. وجود این سید چقدر آرامش بخش است. هیچ وقت چنین آرام نبوده ای. از راه رفتن در این شب خنک و زیبا احساس لذت می کنی. از هر دری سخن به میان می آورید. از کربلا، از حلّه و علمایش؛ از خودت، از کارهایی که در حلّه به آن مشغولی. هر چه به ذهنت می آید می پرسی. سید با دلیل و منطق پاسخ می دهد و سرانجام گفت وگوی دوستانة شما به یک بحث علمی منتهی می شود به یکی از بحث های سنگین فقهی. سید فتوا می دهد و تو آن را رد می کنی. او دفاع می کند و تو منکر می شوی و می گویی دلیل و حدیثی بر طبق این فتوا نداریم ! سید لبخند می زند و می گوید: «شیخ طوسی در کتاب تهذیب، در صفحة فلان و سطر فلان حدیثی در این باره ذکر کرده است !       »  از دقت نظر سید در شگفت می شوی. با خود فکر می کنی: «راستی این سید عالم و مجتهد کیست؟ نکند از علمای نجف باشد؟                                                            »   کنجکاو می شوی تا دوباره امتحانش کنی. یکی از دغدغه هایت، دیدار آقا ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف است. دستپاچه می شوی. عصایت از دست می افتد، در حالی که خم شده ای تا عصایت را برداری آنچه را که از ذهنت می گذرت به زبان می آوری: «آیا در این زمان که غیبت کبراست، می توان حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف را دید؟» سید پیش دستی می کند و دستش را دراز می کند. عصا را از زمین بر می دارد و در حالی که عصا را به دستت می دهد، با لبخند می گوید: «چگونه صاحب الزمان را نمی توان دید و حال آنکه دست او در دست توست . »                                                                                                   

بی اختیار خودت را به پای سید می اندازی و تازه می فهمی که با چه کسی همسفر شده ای! گریه می کنی و پاهای آقا را در بغل می گیری. از هوش می روی و دیگر چیزی نمی فهمی.

وقتی به خود می آیی می بینی سپیدة سحر نمایان است. ستارة صبح در افق می درخشد. تنهایی. از دوست و همسفر عزیزت خبری نیست. به گریه می افتی و در فراق آن عزیز، بی تابی می کنی. چاره ای نیست. تن به قضا می سپاری و به نماز صبح می ایستی.

دوباره به طرف کربلا راه می افتی. یقین می کنی که آقا را از نزدیک زیارت کرده ای؛ اما افسوس می خوری که چرا زود نشناخته ای.

وقتی به حلّه باز می گردی اولین کاری که می کنی به سراغ کتاب تهذیب می روی. سراغ صفحه ای را می گیری که سید آدرس داده بود. درست است. شیخ طوسی حدیثی دارد در آن بابی که شما در موردش بحث می کرده اید. اشک از دیدگانت می چکد. قلم برمی داری و در حاشیة صفحه می نویسی: «این حدیثی است که حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف به آن خبر داده و به آن راهنمایی کرد . » (1)

—————————————-

گلشن ابرار، ج 1، ص 146 و  147 ..1