مولایِ من ! دیدگانمان از فراق تو بی فروغ گشته اند

و می دانیم پیراهنِ یوسف ، یادگارِ ابراهیم ، نزد توست

و اِی کاش نسیمی از کوی تو ،

بوی آن پیراهن را به مشام جانِ ما برساند .

و اِی کاش پیکی ، پیراهنِ تُرا به اَرمغان بیاورد

تا نورِ دیدگانمان گردد .

اِی کاش پیش از مُردن ، یک بار تُرا به یک نگاه ببینیم .

درازیِ دورانِ غیبت ، فروغ از چشمانمان برده است .

کی می شود شب و روز تُرا ببینیم و چشمانمان به دیدارِ تو روشن گردد ؟

با چه زبانی و چه بیانی از اوصاف تو بگوییم و چگونه با تو نَجوا کنیم .

یا بَقیَّةَ اللّه!

اِی یوسفِ زهرا !

اِی عزیزِ مصرِ وجود !

سراسرِ جهان را تیره روزی فرا گرفته است .

نیازمندیم ! مُحتاجیم ! به دادِ ما بِرِس !

از ما بگذر و پیمانۀ جانمان را از مُحبَّت پُر کن .

کی می شود تُرا ببینیم که پرچمِ پیروزی را بر اُفراشته ای ؟

و ببینیم طَعمِ تَلخِ شکست و سراُفکندگی رابه دشمن چِشانده ای .

کی می شود که ببینیم یاغیان و مُنکِرانِ حق را نابود کرده ای ؟

و ببینیم پُشت سَرکِشان را شکسته ای .

کی می شود که ببینیم ریشۀ سِتمگران را بَر کنده ای ؟

و اگر آن روز فرا رسد …

و ما شاهد آن باشیم ،

شُکرگُذار نَجوا می کنیم :

” اَلحَمدُالِلّهِ رَبِّ العالَمین ” .