سفینة النجاة

نکات بهداشتی از ائمه اطهار (ع)

امام زمان (ع) : نسیم خادم گوید: در حضور حضرت عطسه كردم، فرمود: مى خواهى تو را بر فوائد عطسه بشارت دهم ؟ عرض كردم : بلى .فرمود: عطسه ، انسان را تا سه روز از مرگ نجات مى بخشد.
إكمال الدّین ص 430، ح 5، وسائل الشّیعة ج 12، ص 89، ح 15717.

امام کاظم (ع) فرمود: بعد از صبحانه ، بدون فاصله حمّام نروید؛ همچنین سعى شود با معده خالى داخل حمام نروید، بلكه حتّى الامكان قبل از رفتن به حمّام قدرى غذا بخورید.
از کتاب چهل داستان و چهل حدیث از امام موسى كاظم (ع)، وسائل الشّیعة ج 2، ص 52، ح 1454.

حضرت محمد (ص) : از پرخوری بپرهیزید چون بدن را تباه می کند و بیماری به وجود می آورد و سست کننده از عبادت است. مستدرک الوسائل جلد 16 صفحه 210 حدیث 6

حضرت علی (ع) : سه چیز حافظه را قوی کند و بلغم را برطرف نماید : مسواک ، روزه ، تلاوت قرآن. کتاب نصایح باب سوم پندهای سه گانه مولا علی (ع)

حضرت محمد (ص) : مسواک زدن دوازده فایده دارد : 1.دهان را پاکیزه می کند. 2.موجب خشنودی پروردگار می شود. 3.دندانها را سفید می کند. 4.مانع پوسیدگی دندان می شود. 5.بلغم را دفع میکند.6.غذا را لذیذ می سازد. 7.حسنات را دو برابر می کند. 8.با مسواک زدن به سنت پیامبر (ص) عمل می شود. 9.ملائکه نزد او حاضر می شوند. 10.لثه را محکم می کند. 11.از گذرگاه مسواک (دهان) قرآن عبور می کند. 12.دو رکعت نماز با مسواک پیش خدا محبوبتر است از هفتاد رکعت نماز بدون مسواک . روضه الواعظین صفحه 308

امام صادق (ع) فرمود: هر نوع میوه و ثمره اى ، مسموم و آغشته به میكرب ها است ؛ هر گاه خواستید از آن ها استفاده كنید با آب بشوئید. چهل داستان و چهل حدیث از امام جعفر صادق (ع (به نقل از وسائل الشیعه ج 25 ص 147 ح 2.

امام صادق (ع) فرمود: شلغم را اهمیّت دهید و مرتّب آن را میل نمائید و آن را به مخالفین معرّفى نكنید، شلغم رگ جذام را قطع و نابود مى سازد. وسائل الشیعه ج 25 ص 208 ح 4.

امام صادق (ع) فرمود: شانه كردن موى سر موجب نابودى وَبا و مانع ریزش مو مى گردد، و شانه كردن ریش و محاسن ریشه دندان ها را محكم مى نماید. وسائل الشیعة ج 2 ص 124 ح 1.

امام صادق (ع) فرمود: كوتاه كردن ناخن ها در روز جمعه موجب سلامتى از جذام و پیسى و ضعف بینائى چشم خواهد شد و اگر امكان كوتاه كردن آن نباشد، سر آن ها را بتراش. و فرمود: كوتاه كردن سبیل در هر جمعه سبب ایمنى از مرض جذام مى شود. وسائل الشیعة ج 7 ص 363 و 356.