یا بقیة الله ادرکنی

همسرش از خانه بیرون رفته بود.
روزی بسیار گرم بود و خورشید در آسمان می‏‌درخشید و بر همه‌جا می‌تابید. فاطمه سلام الله علیها در حال رسیدگی به کارهای منزل بود. می‌خواست مثل هر روز، با آسیاب دستی، آرد آماده کند و نان بپزد. اما آن روز، همچون دیروز و پریروز، گندمی در خانه نبود تا او چیزی بپزد. به انبار خانه هم سرک کشید؛ چیزی برای وعده ظهر پیدا نکرد. علی علیه السلام به خانه بازگشت.
فاطمه سلام الله علیها با خوشحالی به استقبال آمد و کاسه آبی گوارا به دستش سپرد. علی علیه السلام کاسه آب را سر کشید و از او تشکر کرد. آنگاه رو به فاطمه سلام الله علیها گفت: «ای دختر رسول خدا، چیزی در منزل داریم؟»
فاطمه سلام الله علیها سر به پایین انداخت و چیزی نگفت. علی علیه السلام دوباره پرسید: «ای دختر رسول خدا، در خانه چیزی هست؟»
این بار فاطمه سلام الله علیها در همان حال، پاسخ داد: «علی جان! به حق تو سوگند، سه روز است که چیزی در خانه نداریم»
علی علیه السلام تا این را شنید، گفت: «پس چرا زودتر به من نگفتی؟» و فاطمه سلام الله علیها پاسخ داد: «آخر رسول خدا مرا برحذر داشته که از تو چیزی بخواهم».
2
علی علیه السلام از خانه بیرون آمد تا چیزی برای خانه فراهم کند. می‏‌دانست که دینار و درهمی ندارد. با خود گفت به نزد دوستی می‏‌روم و از او دیناری قرض می‏‌گیرم و آرد تهیه می‏‌کنم. آنگاه می‏‌توانیم نان مهیا کنیم.
با همین نیت، به سراغ یکی از دوستان مهاجر خود رفت و مسئله را با او در میان گذاشت. دوست مهاجر، تا این را شنید، گفت: «یا امیرالمؤمنین! هر چه دارم فدای شما» علی علیه السلام تشکر کرد و فرمود: «یک دینار کافی است»
دوستِ مهاجر، به سرعت یک دینار به او داد.
علی علیه السلام تشکر کرد و وعده نمود که تا هفت روز دیگر، قرض خود را ادا نماید.

3
با دیناری که قرض گرفته بود، به سوی بازار حرکت می‌کرد بود که ناگهان متوجه گوشه کوچه شد. مقداد در آنجا نشسته بود.
ـــ او یکی از صحابه رسول خدا بود ـــ چهره رنگ‌پریده‌ای داشت و آثار ناراحتی در احوالش آشکار بود.
تا علی علیه السلام به سمت او قدم برداشت، مقداد تمام قد بلند شد و با صدایی رسا گفت: «سلام بر شما یا امیرالمؤمنین»
او نیز پاسخ داد و فرمود:
«ای مقداد! این موقع از ظهر در اینجا چه می‏کنی؟»
مقداد در حالی که حال چندان خوبی نداشت، پاسخ داد:
«یا امیرالمؤمنین! از شدت گرسنگی در اینجا نشسته‏‌ام»
علی علیه السلام فرمود:
«چه مدت است که گرسنه‏‌ای؟»
مقداد پاسخ داد: «سه روز است که چیزی برای خوردن ندارم؛ هنوز تا زمان مزدی که باید به من پرداخت کنند، باقی است؛ به همین جهت گرسنه مانده‏‌ام»
دیناری را که از دوست مهاجر قرض کرده بود به سمت مقداد گرفت و گفت: «ای مقداد! این دینار را بگیر و برای خود غذا مهیا کن»
با خوشحالی گفت: «اما خودتان نیاز ندارید؟»
علی علیه السلام لبخند زد و فرمود:
«خدا بزرگ است مقداد؛ بیا و این دینار را بگیر».

۴
علی علیه السلام به در خانه رسید.
نگاهی به پایین انداخت. می‏دانست که فاطمه سلام الله علیها در خانه است و منتظر آمدن اوست اما او با دست‌های خالی به خانه بازگشته است.
نگاهش را به آسمان دوخت و در را باز کرد. «فاطمه! فاطمه!»
فاطمه سلام الله علیها را صدا می‏زد اما پاسخی نمی‌شنید.
قدم به اتاق گذاشت و ناگهان همسرش را دید که لبخند می‏زند. در مقابلش سفره‏ای نهاده شده بود که غذاها و نوشیدنی‌هایی از بهشت در آن آماده بود. فاطمه سلام الله علیها در حالی که لبخند می‏زد، گفت:
«یا علی! اینها رزقی است که خداوند از آسمان برای ما فرستاده است».

۵
آن روز، همسرش در شهر نبود.
زمان جهاد فرا رسیده بود و بسیاری از مردان برای شرکت در جنگ، به همراه رسول خدا به میدان رفته بودند.
فاطمه سلام الله علیها کارهای خانه را انجام می‌‏داد و فضه نیز به او کمک می‏‌کرد.
طبق آنچه رسول خدا گفته بود، یک روز فاطمه سلام الله علیها و یک روز فضه به کارها رسیدگی می‏‌کردند تا در کار خانه با هم برابر باشند.
کارهای آن روز، تمامی نداشت و فاطمه سلام الله علیها بسیار خسته شده بود. حسن و حسین علیهماالسلام هم سعی می‏‌کردند در کارهای خانه به مادر خود کمک کنند.
شب که شد، فاطمه سلام الله علیها با علاقه و اشتیاق، دو کودک دلبند خود را در بستر خواباند و خودش به سجاده نماز نشست.
با اینکه خسته بود، دوست می‌داشت که در تنهایی و تاریکی شب، با خدای خود راز و نیاز کند. به همین خاطر، به نماز ایستاد و تا پاسی از شب را به راز و نیاز گذراند.
هر چند وقت یک بار، سری به کودکان خود می‏زد تا از آرامش آنان اطمینان پیدا کند.
قدری به چهره زیبای آنان در خواب می‏‌نگریست و قدری خدا را شکر می‏‌کرد. دوباره به سجاده‏اش باز می‏‌گشت و شروع به نماز و عبادت می‏‌کرد.
ساعت‌ها به همین شکل می‌گذشت.

۶
شب از نیمه گذشته بود.
چشمان حسن علیه السلام به آرامی باز شد.
با آن چشم‌های معصوم و زیبا و در تاریکی اتاق که تنها شمعی آن را روشن می‏‌کرد، مادرش را می‏‌دید که در سجاده نماز نشسته و عبادت می‏‌کند.
لبخندی بر روی لب‌هایش نقش بست؛ به آرامی و طوری که مادرش متوجه نشود و برادرش نیز در خواب بماند، روانداز را کنار زد و نشست. مادرش در حالی که در پیشگاه خدا اشک می‏‌ریخت، نماز می‏‌خواند.

7
همچنان به مادر خود نگاه می‏‌کرد و چیزی نمی‏‌گفت. همین که از نماز فارغ شد، دست‌هایش را بلند کرد.
برای همه دعا می‏‌کرد؛ برای همسایه‏‌ها، برای مجاهدانی که به جهاد رفته بودند، برای گرسنگان، تشنگان و بیماران.
دست‌ها را به دعا برداشته بود و از خدا عافیت و سعادت همه را طلب می‌کرد.
حسن علیه السلام به آرامی از جا بلند شد و در کنار مادرش بر روی زانو نشست. فاطمه سلام الله علیها هنوز در حال دعا بود که متوجه فرزندش شد و همانطور که دعا می‏‌کرد، لبخندی بر لبانش نقش بست. او نیز همچون مادرش دعا می‏‌کرد؛ برای همه آن‌هایی که نامشان بر زبان مادر جاری می‌شد. ساعتی دیگر گذشت. فاطمه‌سلام الله علیها دستی به سر حسن علیه السلام کشید و بوسه‏‌ای بر پیشانی او زد.
حسن علیه السلام که به چهره مادرش نگاه می‏‌کرد، گفت: «مادر! می‌خواهم چیزی بپرسم»
مادرش لبخند زد و گفت: «چه سؤالی داری فرزند دلبندم؟».
حسن علیه السلام گفت: «از نیمه شب تا به حال، صدای شما را می‏‌شنوم که برای همه دعا می‏‌کنید، اما نشنیدم که برای خودمان از خدا چیزی بخواهید؛ چرا برای ما و خودتان دعا نمی‌کنید؟»
فاطمه سلام الله علیها لبخندی زد و دستی به سر پسرش کشید. آنگاه گفت:
«فرزند عزیزم! اول همسایه، بعد خانه. اول برای همسایگان و دیگر بندگان خدا دعا می‌کنم و بعد برای خودمان».
فاطمه بخشایش ـ دوماهنامه امان شماره 51

 

 

 

 

 

شعر مقام معظم رهبری در وصف شلمچه

 

 

 

ز آه سینه سوزان ترانه میسازم 
چونی زمایه ی جان این فسانه میسازم

 
به غم گساری یاران چو شمع میسوزم
برای اشک دمادم بهانه میسازم

 
پرنسیم به خوناب اشک میشویم
پیامی از دل خونین روانه میسازم

 
نمی کنم دل از این عرصه ی شقایق فام
کنار لاله رخان آشیانه میسازم

 
در آستان به خون خفتگان وادی عشق
برون ز عالم اسباب خانه میسازم

 
چوشمع بر سر هر کشته می گذارم جان
ز یک شراره هزاران زبانه میسازم

 

ز پاره های دل من شلمچه رنگین است
سخن چو بلبل از آن عاشقانه می سازم

 
سر و تن و دل و جان را به خاک می فکنم
برای قبر تو چندین نشانه می سازم

 
کشم به لجه شوریدگی بساط (امین )
کنون که رخت سفر چون کرانه میساز

 

 

 

شعر معروف حضرت اما م خمینی و پاسخ مقام معظم رهبری

 

 

 

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

 

چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

 

همچو منصور خریدار سردار شدم

 

غم دلدار فکنده است به جانم شرری

 

که به جان آمدم و شهره بازار شدم

 

درمیخانه گشایید به رویم شب و روز

 

که من از مسجد و از مدرسه بیزار شدم

 

جامه زهد و ریا کندم و بر تن کردم

 

خرقه پیر خراباتی و هشیار شدم

 

واعظ شهر که از پند خود آزارم داد

 

از دم رند می آلوده مددکار شدم

 

بگذارید که از میکده یادی بکنم

 

من که با دست بت میکده بیدار شدم

 

 

 

 روح الله الموسوی الخمینی (ره)

 

 

 

و جواب معشوق :

 

 

 

تو كه خود خال لبی از چه گرفتار شدی

 

تو طبیب همه ای از چه تو بیمار شدی

 

تو كه فارق شده بودی ز همه كان و مكان

 

دار منصور بریدی همه تن دار شدی

 

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر

 

ای كه در قول و عمل شهره بازار شدی

 

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی

 

وه كه بر مسجدیان نقطه پرگار شدی

 

خرقه پیر خراباتی ما سیره توست

 

امت از گفته در بار تو هشیار شدی

 

واعظ شهر همه عمر بزد لاف منی

 

 دم عیسی مسیح از تو پدیدار شدی

 

یادی از ما بنما ای شده آسوده ز غم

 

ببریدی ز همه خلق و به حق یار شدی

 

 

 

 مقام معظم رهبری(مدظله العالی)

 

 

 

 

 

مقام معظم رهبری سابقه طولانی در شعر و متون ادبی دارند و سخنرانی معظم له در مورد حافظ به عنوان متن برگزیده ادبی یونسکو شناخته شد . حتی قبل از انقلاب و خصوصا از زمان ریاست جمهوری تا کنون، جلسات مشاعره و نقد شعر با اساتید فن داشته اند .

 

 

 

یک نمونه از اشعار معظمله:

 

 

 

سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم

 

چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

 

در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش

 

چو آینه خو کرده حیرانی خویشم

 

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

 

عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم

 

از شوق شکرخند لبش جان نسپردم

 

شرمنده جانان زگران جانی خویشم

 

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر

 

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

 

هرچند «امین» بسته دنیا نیم اما

 

دلبسته یاران خراسانی خویشم

 

 

 

پاسخ حمید رضا فاطمی به شعر یاران خراسانی رهبر :

 

من عاشـق  آن رهبــر  نورانــی خـویشم

 

آن دلبــر وارستــه  عـرفـانـی خــویشم

 

عمـری است غمیـنم  ز  پریشانـی آن  یار

 

هـر چنـد که  محزون ز پریشانی خویشم

 

در دام  بـلایت  شـده ام  سخـت  گرفتـار

 

امـواج  بـلای دل  طوفــانــی خـویشم

 

چون نقـش نگـارین تو بر دیـده در افتــد

 

گمگشتــه  این دیـده  بـارانــی خـویشم

 

زان لحظه که مجنون شدم از زلف سیاهت

 

در کوهم و در دشـت  و بیـابـانی خـویشم

 

از شـوق وصال تو چه ویرانـه شد  این دل

 

چندی است که شاد ازدل ویـرانی خویشم

 

یک لحظه پشیمان نشدم از غم آن دوست

 

عمری است که مشغول نگهبـانی خـویشم

 

دل کنـده ام از عـالـم دنیــایـی  و لیکـن

 

دلـبستــه آن یـار خـراسـانــی خـویشم

 

تـوفیـق زیـارت بـه جمـالـش نـدهنــدم

 

این غــم به که گویم غم پنهانـی خـویشم

 

زان  روز  که  در  بنـد  نگـاه  تـو  اسیـرم

 

افسـرده  دیـدارم  و   زنـدانــی  خـویشم

 

سرباز  و  نگهبـانـم  و هم حامـی جـان از

 

جـمهـوری  اسـلامـی ایـرانــی خـویشـم

 

من گـرچـه در ایـن دایـره شاعـر نیم امـا

 

تضمیـن گـر شعریش به  نـادانـی خویشم

 

 

 

 

 

تقدیم به رهبرعزیز و فرزانه ام حمیدرضا فاطمی – سحرسوم ماه مبارک رمضان –۸۶/۶/۲۴

 

 

 

فارس: شعری از مقام معظم رهبری با عنوان مناجات ناشنوایان، که برای اولین بار توسط رئیس سازمان بهزیستی در مراسم روز جهانی ناشنوایان قرائت شد.

 

ما خیل بندگانیم ما را تو می‌شناسی 
هر چند بی‌زبانیم، ما را تو می‌شناسی 

ویرانه‌ئیم و در دل گنجی ز راز داریم 
با آنكه بی‌نشانیم، ما را تو می‌شناسی 

با هر كسی نگوئیم راز خموشی خویش 
بیگانه با كسانیم ما را تو می‌شناسی 

آئینه‌ایم و هر چند لب بسته‌ایم از خلق 
بس رازها كه دانیم ما را تو می‌شناسی 

از قیل و قال بستند، گوش و زبان ما را 
فارغ از این و آنیم ما را تو می‌شناسی 

از ظن خویش هر كس، از ما فسانه‌ها گفت 
چون نای بی‌زبانیم ما را تو می‌شناسی 

در ما صفای طفلی، نفسرد از هیاهو 
گلزار بی‌خزانیم ما را تو می‌شناسی 

آئینه‌سان برابر گوئیم هر چه گوئیم 
یكرو و یك زبانیم ما را تو می‌شناسی 

خطّ نگه نویسد حال درون ما را 
در چشم خود نهانیم ما را تو می‌شناسی 

لب بسته چون حكیمان، سر خوش چو كودكانیم 
هم پیر و هم جوانیم ما را تو می‌شناسی 

با دُرد و صاف گیتی، گه سرخوش است گه غم 
ما دُرد غم كشانیم ما را تو می‌شناسی 

از وادی خموشی راهی به نیكروزی است 
ما روز به، از آنیم ما را تو می‌شناسی 

كس راز غیر، از ما نشنید بس «امینیم» 
بهر كسان امانیم ما را تو می‌شناسی

 

 

 مهر فروزان

 

 

 

از سر جان بهر پيوند كسان برخاستم

 

چون الف در وصل دلها از ميان برخاستم

 

 

 

واژگون هرچند جام روزيم چون لاله بود

 

از كنار خان قسمت شادمان برخاستم

 

 

 

بزم هستي را فرض مهرفروزان تو بود

 

همچو شبنم چهره چون كردي عيان برخاستم

 

 

 

همچو بلبل با گران جانان ندارم الفتي 

 

طوطيان چون لب گشودند از ميان برخاستم

 

 

 

از لگد كوب حوادث عمر ديگر يافتم

 

چون غبار از زير پاي كاروان برخاستم

 

 

 

طاقت دم سردي دوران ندارم همچو گل

 

در بهار افكنده رخت و در خزان برخاستم

 

 

 

آزمودم عيش راحت را به كنج دام تو

 

از سر جولانگه كون و مكان برخاستم

 

 

 

صحبت شوريده حالان مايه شوريدگي است

 

با امين هر گه نشستم بي امان برخاستم

 یار جمارانی

 

 

 

عمریست که در بندم و زندانی خویشم

 

دلبسته راز دل توفانی خویشم

 

 

 

چون زلف شکن در شکن یار

 

در پیچ و خم غصه پنهانی خویشم

 

 

 

از بخت بدم نیست دگر سوز و گدازی

 

من سردتر از بخت زمستانی خویشم

 

 

 

مجروحم و دل خسته به پرواز شب تار

 

در حیرت کوچ از دل ظلمانی خویشم

 

 

 

آرام دل و مطمئنم از سفر خویش

 

تا در ره آن یار جمارانی خویشم

 

 

 

مقام معظم رهبری

 

 

 

 

 

 

حرفی  بگوی  و  از  لب  خود  کام ده مرا

 

ساقی ! ز پا فتاده شدم ، جام ده مرا

 

 

 

فرسوده، دل ز مشغله جسم و جان ، بیا

 

بستان  زخود  ،  فراغت  ایام  ده مرا

 

 

 

رزق    مرا   ،   حواله   به   نامحرم  مکن

 

از دست  خویش  ، باده گلفام ده مرا

 

 

 

بوی   گلی   ،   مشام  مرا  تازه  می  کند

 

ای  گلعذار !  بوسه  به  پیغام ده مرا

 

 

 

عمرم  برفت  و  حسرت مستی زدل نرفت

 

عمری  دگر  ز  معجزه  جام  ده  مرا

 

 

 

ای  عشق !  شعله  بر  دل  پُر  آرزو  بزن

 

چندی  رهایی  از  هوس  فام  ده مرا

 

 

 

جانم  بگیر  و  جام  می از دست من مگیر

 

ای مدعی هر آنچه دهی ، نام ده مرا

 

 

 

مرغ   دلم   به   یاد   رفیقان  به  خون  تپید

 

یا رب !  امید  رستن از این دام ده مرا

 

 

 

بشکفت    غنچه ی دلم   ای   باد   نو بهار

 

خندان  دلی بسان  (امین) وام ده مرا

 

  

 

 

 

شعری از آيت الله سيد علی حسينی خامنه ای با عنوان محراب جمكران

 

 

 

دلم قرار ندارد از فغان ، بی تو

 

سپندوار  ز کف داده ام عنان ، بی تو

 

 

 

ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ

 

ز جام عیش لبی تر نکرد جان ، بی تو

 

 

 

چون آسمان مه آلوده ام ز تنگدلی

 

پر است سينه ام از اندوه گران ، بي تو

 

 

 

نسيم صبح نمي آورد ترانه شوق

 

سر  بهار   ندارند   بلبلان   ،   بي تو

 

 

 

 

 

لب از حكايت شبهاي تار مي بندم

 

اگر امان دهدم چشم خونفشان ، بي تو

 

 

 

چو شمع كشته ندارم شراره اي به زبان

 

نمي زند سخنم آتشي به جان ، بي تو

 

 

 

از آن زمان كه فروزان شدم ز پرتو عشق

 

چو ذرّه ام به تكاپوي جاودان ، بي تو

 

 

 

عقيق صبر به زير زبان تشنه نهم

 

چو يادم آيد از آن شكّرين دهان ، بي تو

 

 

 

گزاره غم دل را مگر كنم چو «امين»

 

جدا ز خلق به محراب جمكران ، بي تو

 

 

شعری از مقام معظم رهبری در فراق امام زمان (عجل الله تعالی) با عنوان

خورشید من بر آی

 

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است 
جان  را  هوای  از  قفس  تن  پریدن  است

از بیم  مرگ نیست  که  سرداده ام  فغان 
بانگ جرس زشوق به منزل  رسیدن است

دستم  نمی رسد  که دل  از سینه  برکنم 
باری   علاج   شکر   گریبان   دریدن   است

شامم سیه تر است ز  گیسوی سرکشت 
خورشید  من  برآی که وقت  دمیدن است

سوی    تو    این   خلاصه   گلزار    زندگی 
مرغ  نگه   در   آرزوی   پر   کشیدن  است

بگرفت   آب  و  رنگ     زفیض   حضور   تو 
هرگل دراین چمن که  سزاوار  دیدن است

با   اهل   درد  شرح  غم  خود    نمی کنم 
تقدیر    قصه    دل   من    ناشنیدن   است

آن  را  که لب به  دام  هوس  گشت آشنا 
روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است

 

 تخلص مقام معظم رهبری در سروده هایشان (امین) است