آنچه از روايات بر مي آيد اين است که زمان ظهور وجود مقدس امام زمان (ع) بنا به بعضي از روايات ، غروب تاسوعا و شب عاشورا است و شب جمعه ، در کنار خانه ي کعبه ظاهر مي شود .
ابو بصير از امام صادق (ع) نقل مي کند : « ينادي باسم القائم في يوم ست و عشرين من شهر رمضان ويقوم في يوم عاشورا و هو يوم الذي قتل فيه الحسين (ع) لکاني به في يوم العاشر من المحرم قائما بين الرکن و المقام جبرئيل بن يديه ينادي بالبيعه له فتصير شيعته من اطراف الأرض تطوي لهم طيا يبايعوه فيملاء به الله الأرض عدلا کما ملئت جورا و ظلما ؛ (1) روز بيست و ششم ماه رمضان ندايي به نام امام قائم ما بلند مي شود ، در روز عاشورا ؛ يعني همان روزي که حسين در آن به شهادت رسيد ، گو اين که مي بينم در روز دهم محرم ، امام زمان بين رکن و مقام ايستاده و جبرئيل در مقابل اوست و صداي بلند براي بيعت با او را سر مي دهد ، سپس شيعيان اواز اطراف عالم به سوي او حرکت کرده و با او بيعت مي کنند ، آن گاه خداوند زمين را پر از عدل و داد مي کند ».
به هنگامي که مخالفين از حضور آن حضرت باخبر مي شوند ، سوء قصد و تعرض به وجود مقدس مي نمايند اما با حفاظت الهي و حمايت ياران مخصوصش محافظت مي شود ، صبح روز جمعه از کنار بيت الله الحرام پيام خود را به زبان هاي مختلف به دنيا ابلاغ مي کند و همه ي دنيا را به حکومت الهي خود مي خواند و دعوت به پذيرش حق مي نمايد « اذا ظهر القائم (ع) بين الرکن و المقام و ينادي بنداء خمسه ، الاول ؛ ألا يا اهل العالم انا الامام القائم ، الثاني ؛ ألا يا اهل العالم أنا الصمصام المنتقم ، الثالث؛ألا يا اهل العالم ان جدي الحسين قتلوه عطشانا ،الرابع؛ألا يا اهل العالم ان جدي الحسين طرحوه عريانا، الخامس ؛ ألا يا اهل العالم ان جدي الحسين سحقوه عدوانا ؛ (2) هنگامي که قائم ما قيام کند ميان رکن و مقام ابراهيم در مسجد الحرام پنج نکته را با صداي بلند فرياد مي زند ، اول : اي جهانيان من همان امام قائم هستم . دوم : اي اهل عالم من همان شمشير انتقام هستم . سوم : اي جهانيان همانا جد من حسين (ع) را تشنه کام به شهادت رساندند .و چهارم : اي جهانيان بدن جد من حسين را بعد از کشتن در بيابان رها کردند ، پنجک : اي جهانيان همانا جدم حسين را کينه توزانه از بين بردند ».
همين زمان است که سپاهيان سفياني که عليه حق و حقيقت قيام مي کنند بخشي از آنان براي حمله به مکه به سمت مکه حرکت مي نمايند اما چون به سرزمين بيداء که نزديک مکه است مي رسند به قدرت الهي در زمين فرو مي روند . وقتي اين پيشگويي پيغمبر خدا (ص) تحقق پيدا کرد ، امام زمان (ع) با تعداد دوازده هزار نفر از نيروهاي خود از مکه خارج مي شود و به سمت مدينه حرکت مي کند و از بعضي از روايات بر مي آيد که امام زمان (ع) وقتي از مکه خارج مي شود فردي را به عنوان جانشين و وکيل خود در مکه منصوب مي کند ، اما اهل نفاق و و شقاق عليه او قيام و او را به قتل مي رسانند . وامام زمان (ع) مجددا به مکه بر مي گردد و شخص ديگري را به جاي خود تعيين و سپس به سمت مدينه حرکت مي کنند .
حاکمان مدينه و اطراف آن وقتي خبر ظهور امام را مي شنوند ، براي اين که تسليم او نشوند به جمع آوري عده و عده مي پردازند و از سپاهيان سفياني و با قيمانده آن ها که در عراق هستند کمک مي گيرند اما امام زمان (ع) با قدرت الهي ، مدينه را آرام مي کند و در زير پوشش حکومت عدل الهي در مي آورد . هنگامي که حرمين شريفين يعني مسجد الحرام و مسجد النبي (ص) و دو شهر ام القراي مکه و مدينه النبي و اطراف آن ها امن و امان شد ، به سمت جنوب ايران حرکت مي کند و در ايران و بين مرز ايران و عراق فعلي يعني همان حول و حوش کوفه و شهرهاي اطراف و شهرهاي ايران قيام حق طلبانه خود را به سمت عراق و کوفه نزديک مي کند . قيام حق طلبانه ديگري که قبلا درباره ي علائم ظهور به شرح آن پرداختم و آن هم قيام « يماني » است که شخص حق طلب و شيعي از صنعاي يمن حرکت مي کند و پرچم عدالت را برمي افرازد و او هم خود را به سمت عراق نزديک مي کند . پس به سپاه حق طلب خراساني به رهبري شعيب بن صالح و سپاه يماني ، و سادات حسني که از شمال ايران و مناطق ديلم است ، قيامشان آغاز مي شود و در اطراف کوفه ، به امام زمان (ع) مي پيوندند و اعلام وفاداري مي کنند و سپاهيان آن ها تحت فرمان امام زمان (ع) در مي آيند .

پي نوشت ها:

1. اعلام الوري ، ص 459.
2. الزام الناصب : 282/2.