سرباز یا سربار؟

وقتی امام قصد نماز ظهر کرد، یارانی داوطلب شدند تا سپر جان آقا شوند تا تیرها به آقا نخورد. سلام نماز که تمام شد یاران عزیزی که با جان خود، آقا را حفظ کرده بودند و بدنشان غرق خون بود آخرین لحظات عمرشان را سپری می کردند. هم عمرو بن قرظه انصاری و هم سعید بن عبدالله حنفی از امام پرسیدند: «اوفیت یابن رسول الله»؛ آیا به عهدم وفا کردم؟ آیا وظیفه ام را انجام دادم؟ و امام در مقابل فرمودند: «نعم انت امامی فی الجنة»؛ آری تو پیشاروی من در بهشتی.

بعثت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم، آغاز ولایت امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف، دهه فجر انقلاب اسلامی، همه و همه زمانی است برای اندیشیدن و تأمل؛ با آنکه قرار نیست باعث رنجش تان شویم اما بگذار کمی جدی تر بیاندیشیم: ما کجا قرار داریم؟

خودمان را پای میز محاکمه ای فرض کنیم و ببینیم کجاییم؟ «حاسبوا قبل ان تحاسبوا».

رفتارهایمان را بررسی کنیم، چقدر سپر بلای امام بوده ایم؟ و خدای ناکرده چقدر خودمان آقا را ناراحت کرده ایم؟ آیا آقا باید از ما هم سپر بگیرد

واقعا رفتار ما سپر برای آقاست یا وارد کردن جراحت و ضربه شمشیر؟

آیا شده یک بار از آنچه ولی خدا نمی پسندد دست برداریم؛ چشم خود را ببندیم؟ گوش خود را از هدفون و صداهای جور واجور جدا کنیم؟ آیا شده یک بار برای او گوشی تلفن همراه خود را فرمت کنیم؟ شماره هایی را جواب ندهیم و شماره هایی را تماس نگیریم؟ آیا شده پیام هایی را جواب ندهیم و برایشان پیام نفرستیم؟ آیا شده چیزهایی را در گوشی خود ذخیره نکنیم؟

آیا شده در گرداب دیدن شبکه های مختلف داخلی و خارجی، فارسی و غیر فارسی، جو زده نشویم و دچار موج زدگی نشویم؟

آیا شده دچار توهم های مختلف در ارتباطات مختلط نگردیم؟

آیا شده در دنیا باشیم، از مظاهر آن استفاده کنیم و اسیر آن نگردیم؟

آیا شده موج شبکه های مجازی و سایبری ما را از خود بی خود نکند؟ آیا شده وبگردی و ولگردی در سایت ها و وبلاگ ها را به یاری سایبری از امام تبدیل کنیم؟

آیا شده اداهای روشنفکری، ما را از آقا جدا نکند و در هیاهوی دنیای واقعی و مجازی از امام جدا نشویم؟

چقدر تیرها و شمشیرهای تهمت، طنز و تمسخر؛ مجازی یا واقعی را از امام و مسیر امام، از امام و نائب امام، از امام و شیعیان امام، دور کردیم؟

آیا واقعاً سربازیم یا سربار؟ باریم یا یار؟

حال اگر بنا به انجام وظیفه باشد و سپر برای آقا و اهداف او بودن؛ آیا حق امام را بجا آورده ایم؟ آیا وظیفه مان را انجام داده ایم؟

وظیفه دو گونه است: یکی حق مطلب را ادا کنی و دیگری به اندازه ای که می توانی تلاش کنی. طبیعی است حق امام را نمی شود ادا کرد؛ اما می توان به مقدار طاقت و توانایی تلاش کرد. (حق تقاته[1])؛ (ما استطعتم[2])

آیا به مقدار توان، تلاش کرده ایم؟ آیا قدرت ما، اعتبار و توانایی ما همین مقدار است؟ آیا می توان سری بلند کرد و ادعا کرد که ما یاری گر امامیم؟

بگذار دو باره به محاکمه برگردیم؟ کداممان امام را می خواهیم اما نه فقط برای خواسته های محدود خود. یعنی بر فرض این که اگر قرار باشد ما سختی جهاد و مبارزه را تحمل کنیم آیا می ایستیم؟

اگر قرار باشد از خواسته ها و هوس هایمان بگذریم چقدر می گذریم؟

چقدر برای خود کار می کنیم، درس می خوانیم و چقدر برای امام دغدغه داریم و کار می کنیم؟

چقدر به فکر دیگران بوده ایم، چقدر برای کمک به دیگری، فراهم کردن زمینة ازدواج، آسان گرفتن بر افراد، حل اختلاف افراد پیش قدم بوده ایم؟

واقعا قربة الی الله و برای اهداف اسلام و انقلاب کاندیدا شدیم؟ واقعا برای امام و زمینه سازی ظهورش دلمان می تپد؟ راستی

چقدر عهد و پیمان با امام داریم؟ چقدر جانمان را با خواسته های امام گره زده ایم؟

کجا قرار داریم؟ انگیزه ها و رفتارهایمان چگونه است؟

پس باید عهدی نو بست و بر این عهد پایبند و پایدار… بسم الله….

—————————————-

[1]. (یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ وَ لا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ) سوره آل عمران، آیه 102.

[2]. (فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَ اسْمَعُوا وَ أَطیعُوا وَ أَنْفِقُوا خَیراً لِأَنْفُسِکمْ وَ مَنْ یوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِک هُمُ الْمُفْلِحُونَ) سوره تغابن، آیه16.