به فرزندان خود هشدار بدهید؛ ولی آنان را طرد نکنید!

زمانی که برادران پس از به چاه افکندن یوسف(ع) نزد حضرت یعقوب آمدند و دروغ های خود را بازگو کردند، پدر گفته آنان را نپذیرفت و گفت:

«هواهای نفسانی شما، شما را فریب داده. پس باید صبری نیکو پیشه کرد.»

حضرت یعقوب (ع) در عین آگاهی از مکر برادران درباره یوسف (ع) و کار ناشایستی که در حق برادر و پدر خود انجام داده بودند، آنان را از خود طرد نکرد؛ گرچه هشدارهای لازم را به آنان داد.

نتیجه این عملکرد و صبر نیکویی که در برابر کار آنان از خود نشان داد، آن بود که روزگاری برادران، کاملاً برزشتی کار خود و بیثمر بودن آن پی بردند و در برابر پدر و برادر، سرافکنده و شرمگین گشتند.

درسی که از این آیه می توان فرا گرفت آن است که: نبایستی با دیدن خطاهای فرزندان، آنان را به کلی طرد نمود؛ چرا که این کار چه بسا موجب جَری تر شدن فرزندان و از بین رفتن زمینه های تربیت و رشد آنان گردد. ولی با صبر و مدارا می توان به رشد و تربیت آنان امیدوار بود.

حضرت یعقوب (ع) صراحتاً فرزندان را متهم نکرد؛ با آن که شواهد دروغ بودن گفته های آنان فراوان بود؛ چرا که در صورت اتهام مستقیم هم قبح گناه ریخته می شد و هم جرأت برآن افزون شده و روابط نیز دچار آسیب جدی می گشت.

بشارت - مرداد و شهریور 1381، شماره 30