عبادت عاشقانه

وقتی راز و نیاز و عبادت اولیای الهی توصیف می شود، انسان خود را در زیر بارش رحمت الهی احساس می کند و معنای این کلام گوهربار «عِنْدَ ذِکْرِ الصّالِحینَ تَنْزِلُ الرَّحْمَةُ» را با تمام وجود درک می کند و اینک نمونه ای از این باب:

آیت الله آقا نجفی قوچانی رحمه الله در کتاب حیات الاسلام می نویسد:

مرحوم آیت الله آخوند خراسانی در دو وقت صبح و مغرب، نماز جماعت اقامه می کرد و نوافل شبانه روزی، از آن جناب فوت نمی شد؛ لکن نه صرف ادای تکلیف باشد، بلکه روح جذبه حق از عباداتش هویدا بود.

یکی از همسایگان آن جناب می گفت: «بام خانه ما متصل به بام منزل ایشان بود و ایشان در سجده، سوز وگداز و ناله ای داشتند که هر قسی القلبی می شنید، محال بود منقلب نشود».1

انس بی نظیر

آیت الله بهجت رحمه الله:

آقا میرزا مهدی شیرازی، در ایام ماه رمضان، در فصل هایی که شب ها بلند بود، تا صبح در حرم امام حسین علیه السلام، یک ختم قرآن می کرد و در فصل هایی که روزها بلند بود، در روز یک ختم قرآن در حرم داشت.2

نیز در این باره فرموده اند:

در میان حافظان قرآن در این نزدیک ها نشنیده ام که کسی مثل آقای [میرزا سید مهدی] شیرازی باشد، که در سامرا و در یک ماه رمضان، شبانه روزی، یک ختم قرآن می کرد. ایشان نماز صبح را در حرم عسکریین علیهما السلام می خواند و بعد از فریضة صبح به منزل نمی رفت؛ بلکه تلاوت قرآن را شروع می کرد و از حرم بیرون نمی آمد، مگر برای تطهیر و تجدید وضو، و بدین ترتیب در یک روز یا یک شب در اَطْوَلُ الْوَقتَین (از شب تا سحر یا از صبح تا شام) قرآن را ختم می کرد و تمام را از حفظ می خواند. بنده به یاد ندارم که شخص دیگری هم این طور بوده باشد.3

پی نوشت ها:

1. مرگی در نور، ص 395-394؛ نقل در: سیمای فرزانگان، رضا مختاری، قم بوستان کتاب،1386، ص 143 (با اندکی تصرف).

2. زمزم عرفان، محمد محمدی ری شهری، دارالحدیث، قم، اول، 1389، ص 36 و یادداشت شماره 31 بند 3.

3. همان، ص 36؛ در محضر آیت الله بهجت، ج 1، ص 136.